“Meneer, ik blijf maar kijken. Ik zie zo veel.”

Terwijl Nederland midden in de coronacrisis zat en de meeste scholen niet wisten of en hoe lang ze hun deuren moesten sluiten, begon Christel Ruysink een nieuw avontuur. Met Creative Power zette zij in korte tijd een talentontwikkelingsprogramma in de steigers. Op verschillende scholen in Gorinchem werken vakdocenten (coaches) om jongeren net ‘dat beetje extra’ te geven. Een van de vakdocenten is Guido Fokkema, fotograaf en sinds een halfjaar ook coach bij het programma van Creative Power.

Alsof het zo moest zijn

Guido kende Ruysink wel maar “Echt van jaren terug”, zegt hij. “Toen ze me in het voorjaar belde met de vraag of ik interesse had om op een paar scholen in Gorinchem als coach aan de slag te gaan, was dat zeker een verrassing. Als fotograaf werkte ik vooral op bruiloften en had nog nooit workshops op scholen gegeven. Ik had er ook nooit aan gedacht om dat te doen. Maar als ik denk aan hoe het allemaal gelopen is, denk ik dat het gewoon zo heeft moeten zijn. Tijdens de coronacrisis werden alle bruiloften geannuleerd en moest ik nadenken over wat ik wilde doen. Ik heb toen een coachtraining gedaan want dat borrelde altijd wel ergens in mijn achterhoofd. Ik heb ooit maatschappelijk werk gestudeerd, het verlangen om iets voor anderen te betekenen is altijd gebleven. Dus toen Christel mij out of the blue belde, dacht ik wel: hé, wat is dit nou? Het lijkt wel alsof het zo moest zijn.”

“Meneer, ik blijf maar kijken. Ik zie zo veel.”

“Wat ik zo mooi vind aan Creative Power is dat het idee van Creative Power, dat onderwijs meer moet zijn dan standaardlessen, goed aansluit bij mijn overtuiging. Ik geloof heel erg dat kinderen een aangeboren creativiteit hebben, dat ze nieuwsgierig zijn en vol fantasie. En dat we dat als samenleving moeten blijven stimuleren. Daar kunnen we niet vroeg genoeg mee beginnen. Dat zie ik niet alleen bij mijn eigen zoon maar ook bij de leerlingen die ik coach in Gorinchem. Ik probeer zo veel mogelijk aan te sluiten bij hun belevingswereld. De onderwerpen die we behandelen gaan niet alleen over fotografie maar ook over hun leven. Dan zie ik dat sommige leerlingen het technische gedeelte van fotograferen meteen oppikken en andere leerlingen meer met een artistiek oog kijken. Ik leer ze vooral kijken. Gisteren zei een leerling tegen me: “Meneer, ik blijf maar kijken. Ik zie zo veel.” Voor mij is dat een belangrijk moment. Dan denk ik: yes! Leren kijken naar de wereld, verschillende perspectieven zien en je blik op de wereld verbreden. Dat zijn thema’s die ik de leerlingen graag spelenderwijs mee wil geven. Dat ik ze net iets anders leer dan wat ze leren bij standaardvakken op school.”

Fotografie als middel om met andere ogen te kijken

“Ik ga naar de scholen met het idee leerlingen enthousiast te maken voor die andere blik. Daar heb je ook wat aan als het gaat om andere dingen in het leven. Ik ga er niet heen met het idee dat de leerlingen hopelijk ooit ook fotograaf willen worden. In mijn lessen gebruik ik fotograferen als middel om met andere ogen te leren kijken. Zelf ben ik groot fan van de Franse fotograaf Henri Cartier Bresson, een meester als het gaat om op het juiste moment, de juiste sfeer vast te leggen. Ik werk nog steeds op bruiloften maar mijn focus is wel veranderd door het coachen. Het is een mooie aanvulling op iets wat ik met veel liefde doe.”

Lees het interview met Christel Ruysink en Adri Hoekstra
Meer over kunst & cultuur op het voortgezet onderwijs
Abonneer je op de nieuwsbrief

Datum: 10 oktober 2022
Tekst: Ludette el Barkany